مفهوم این تعریف ساده به “انسان دارای اختیار و ابزارساز” یادآوری می کند که تمام زیستمندان از حقی برابر برای استفاده از ارزش های زیستی کره زمین برخوردار هستند و او باید این حق را به رسمیت بشناسد. بنابراین محیط زیست باید برای انسان یک مفهوم کاملا اخلاقی و عدالت محور داشته باشد و این اخلاق حکم می کند که به دیگر زیستمندان احترام بگذارد و دست از نگاه ابزاری به آن ها بردارد.
تلاش فعالان محیط زیست برای حفظ ارزش های زیستی کره زمین در درجه اول از این باب است که توجه مردم و مدیریت را به همان نکته مهم و کلیدی جلب کنند که منابع زیستی کره زمین متعلق به تمام زیستمندان است و انسان حق ندارد با تصرف و تخریب زیستگاه ها این حق مسلم را پایمال کند. در واقع فعال محیط زیست در درجه اول باید زبان گویای زیستمندانی باشد که قدرت دفاع از خود در مقابل انسان ابزارساز را ندارند. برای تحقق این امر لازم است که فعال محیط زیست با ساختار و سازوکار محیط زیست و مفهوم واقعی “عدالت زیستی” آشنا باشد.
“عدالت زیستی” مد نظر بنده، برای انسان نیست بلکه خطاب به انسان است. به زبان ساده مدیریت نادرست و وجود مشکلات عدیده در جوامع انسانی هیچ ارتباطی به دیگر زیستمندان ندارد و نباید باعث پایمال شدن حق آن ها شود. این که در جامعه انسانی فقر وجود دارد اصلا و ابدا کوچک ترین ارتباطی با فلان خرس که در یک گوشه جنگل زندگی می کند ندارد و به آن بهانه نباید حق او تباه کرد.
درک این موضوع شاید برای مدیریت سخت و اجرای آن ناممکن باشد ولی فعال محیط زیست حتما باید با مفهوم واقعی این موضوع ارتباط عمیق و قلبی برقرار کند تا شاید بتواند گره ای از کار فروبسته محیط زیست باز کند.
