جایگاه هیئت های کوهنوردی در ابهام

پس از تاسیس فدراسیون کوهنوردی در سال 1326بتدریج جامعه کوهنوردی به سمت تشکلات محور هدایت شد ونظم نسخ گرفت .در سال 1331اولین هیئت کوهنوردی در شیراز تاسیس شد .هیئت های کوهنوردی و صعودهای ورزشی به لحاظ ساختار جامعه وجایگاه اجتماعی به عنوان اینجیو وتشکل های مردم نهاد می باشند٬ اما این تعاریف ومفاهیم در عمل به عنوان ابزار وتشکل موازی و به عنوان ارکان مجری وهمسو با اهداف نهادهای ورزشی در راستای مناسبات وسیاست های اداره ورزش استان ها و وزارت ورزش وجوانان عمل می کند . لذا حسب ساختار جامعه وابستگی به منابع مالی و پاسخگویی به مکاتبات اداری از شروطی است که الزاما هیئت ها را ملزم به رعایت موازین وقوانین اداره ورزش کرده وآنان خواسته نا خاسته باید تابع سیستم تعریف شده باشند بنا بر این هیئت های کوهنوردی وصعودهای ورزشی در حوزه ساختار جامعه و تشکیلات دولتی به عنوان نهاد تابعه ومجری فرامین وموازین نهاد بالادست وامور ورزش خواهند بود .نظارت وهماهنگی در جامعه کوهنوردی مفید وقابل تعمق می باشد از اینرو در قبال نظارت لازم است منابع مالی واختیارات ونیز ابزاراجرایی نیز در اختیار هیئت های کوهنوردی گذاشته شود در غیر اینصورت تضمینی در پیروی از شیوه نامه های هیئت های کوهنوردی از سوی جامعه نیست .در طول تاریخ ودر عرصه اجتماعی وزندگی همواره دو عامل منابع مالی وبرنامه از مهمترین اجزای پیشرفت و تعالی بوده وهمواره این دو توجیه گر دیگری واز عوامل تسهیل در کسب موفقیت وپاسخ گویی به مخاطبین و جامعه خواهد بود اما بی مقدمه می توان گفت چنانچه منابع مالی نباشد برنامه از محتوا خارج وفاقد اعتبار وعکس آن نیز آنارشیم مالی بوده و همراه با عدم شفافیت و بی تردید مورد اعتراض مخاطبین و ذی نفعان جامعه خواهد بود وهمراه با عدم عملکردو توسعه خواهد بود که دوام وقوام نخواهد داشت واز محتوا تهی خواهد بود .نگارنده به هیج عنوان قصد شماتت و ناسزاگویی به هیچ فرد حقوقی وحقیقی را نداشته و یقینا صداقت ونیت خیر مسئولین هیت های کوهنوردی به جامعه ثابت ومبرهن است٬ اما همه کسانیکه که صادقانه و خالصانه و با رغبت برای انجام امور کوهنوردی به عرصه آمده و آبروی خود را کف دست گذاشته وبرای انجام کار وپیشرفت ونیز توسعه این رشته ورزشی عرق وعلاقه نشان می دهند برای اهداف مقدس تعین شده تلاش می کنند ودر حقیقت آستین بالا زده اند و با تمام وجود در پی فرصت هایی هستند تا در توسعه وآبادانی کشور وتشکیلات عریض وطویل ورزش کوهنوردی بتوانند به قشرهای مختلف علاقه ندان و جامعه بزرگ کوهنوردی پاسخگو و تجمیع نظرات آنان را با خود همراه نمایند ( براستی ورزش کوهنوردی مقبولیت و فراگیری ملی یافته است دریغ و شگفت آن که در کشور پهناور و کوهستانی ایران با جمعیت زیاد و جوانی که دارد هنوز به استعدادهای اقلیمی و توسعه ورزش کوهنوردی توجه چندانی نشده ودر اساس ذهنیت اغلب مسئولان وبرنامه ریزان نسبت به توسعه این ورزش خالی از این مهم بوده است .محمدی فر) اغلب مسئولین هیئت های کوهنوردی و باشگاهها با نیت خیر خواهانه وانرژی مضاعف ونیز با نگاه مثبت به میدان آمده تا بقصد وتصور خویش به عنوان پیشروان وعلاقه مندان این رشته ورزشی در حد مطلوب وبضاعت در جهت ساماندهی و نیز حمایت از این رشته ورزشی اهتمام ورزیده و خدمت نمایند اما اکنون با حکم تعهد اخلاقی و به امید راه حل موقتی و گاها امید واهی به انتطار نشسته و انصراف ویا عدم همکاری را نوعی دهن کجی به خود وبی احترامی به تشکیلات وجامعه مخاطب دانسته لذا امروز را به امید فردا ونیز خویشتن را در معذورات ناخواسته محکوم به ادامه کار وماندن در مسند وقبول مسئولیت می دانند اما چرا مسئولین رده بالاتر ونیز کارگزاران که دارای اختیارات بیشتری می باشند در مقابل حسن نیت مسئولین هیئت ها ونهادهای کوهنوردی جامعه که طمع ومنافع شخصی نداشته احساس مسئولیت نکرده وزحمت آنان را بی اجر می کنند .طبق تجارب ووسوابق بدست آمده اغلب منتخبین ومنتصبین ٬ به ورزش کوهنوردی متحمل هزینه ها وزحمات زیادی شده واغلب آنان در جامعه از شخصیت های برتر کوهنوردی بوده که برای توسعه ورزش کوهنوردی ونیز فراهم کردن محیط آرامش ٫نشاط وشادابی از هیچ کوششی دریغ نخواهند کرد٫ از اینرو شایسته تقدیر بوده ولازم است با حمایت همه جانبه دولتمردان ومردم ورزش دوست ونیز جامعه فهیم کوهنوردی با احساس مسئولیت وحفظ ماندگاری این نهادهای محبوب ورزشی مشارکت بیشتری نمایم ..