سیل امامزاده داود،ناشی ازتجاوز جوامع محلی به حریم و بستر رودها
برای مثال رودخانه دجله خدایی داشته به نام تیگریش به معنی تند و تیز که بعدها نام رودخانه تجریش را داده است. بنا به همین اعتقاد آب هم خدایی داشته به نام آناهیتا. در زمان ساسانیان برای جلب توجه آناهیتا و درخواست بارش باران و پرآب شدن چشمه ها پرستشگاه های مختلفی ساخته بودند. این اعتقاد به قدری قوی بوده که حتی حضرت زرتشت هم نتوانست آناهیتا را حذف کند و فقط توانست او را از مقام ”خدایی” به مقام ”ایزدی” تنزل دهد.
در زمان ساسانیان سه نوع پرستشگاه برای آناهیتا وجود داشته است:
پرستشگاه روستایی که مشخصه آن معمولا چشمه آب و صخره و درخت بوده است.
پرستشگاه دولتی و حکومتی که معمولا در قله کوه ها با هزینه حاکمان محلی احداث می شده است. اکثر قلعه دخترها در کوه ها از این نوع هستند. (پیر، بابا، ماما، دختر، هم القاب آناهیتا بوده است)
پرستشگاه های سلطنتی که معمولا برای تاج گذاری شاهان استفاده می شده است مانند تخت سلیمان و کنگاور و بیشابور کازرون.
از این سه نوع، این پرستش گاه های روستایی بودند که بعد از اسلام تبدیل به امامزاده و مسجد شده اند. این خود گواه خوبی است بر اعتقاد قوی به آناهیتا و احترام به آب حتی بعد از ورود اسلام. بنا به اعتقاد مردم معمولا درختان قوی و خوش بنیه به عنوان نماد آناهیتا از آسیب های انسانی در امان بوده اند. ژن خوب این درختان که باعث طول عمر بالای آنان است از نظر مردم ان زمان خود دلیلی بوده برای ارتباط این درختان با خدایانی مانند آناهیتا. به همین دلیل مورد احترام قرار داشته اند. دلیل دخیل بستن به این درختان را باید در شرایط خاص ان روزگاران جست و جو کرد. مردمی که همواره مورد ظلم و جور عوامل حاکمان قرار داشته و پشت و پناهی جز مقدسات نداشتند. حضور مردم در اماکن مقدسی مانند امامزاده ها هم معمولا از همین باب بوده است تا شاید گره ای از کارشان باز شود.
امامزاده داوود هم یکی از همین پرستشگاه های روستایی بوده است که بعدها به عنوان امامزاده بسیار مورد اقبال قرار گرفت و با کمک های دولتی و مذهبی کم کم تبدیل به یک مرکز بزرگ مذهبی و گردشگری شد. این ساخت و سازها دقیقا روی یک دره پرشیب صورت گرفته که هیچ گاه مصون از سیل نبوده است. در سیل اخیر هم شاهد این موضوع بودیم.
خلاصه مطلب تمام خسارات سیل های اخیر فقط ناشی از تجاوز جوامع محلی به حریم و بستر رودها بوده است. ولاغیر