چشم دل باز کن که جان بینیآنچه نادیدنی است آن بینی

در مورد اهمیت کتاب خوانی در رسانه های مختلف بسیار گفته می شود. بسیاری معتقدند که ایرانیان وقت کمی برای مطالعه می گذارند و دلیل عقب ماندن آنان از دنیای فرهنگ و تکنولوژی و فناوری همین نخواندن کتاب است. والدین معمولا در هر فرصتی که به دست می آید تعداد زیادی کتاب برای فرزندان خود تهیه می کنند.  در بسیاری از مصاحبه ها با مدیران دولتی و حکومتی و هنرمندان و افراد فرهیخته و فرهنگی، در ”پس زمینه” کتابخانه ای وجود دارد تا  میزان سواد این افراد را به نمایش بگذارد و توجه مخاطب را به سخنان او جلب کند. در نمایشگاه سالانه کتاب هم که به دلیل ازدحام جمعیت جای سوزن انداختن نیست. برخی از فعالان هم مسابقات کتاب خوانی راه می اندازند تا به خیال خود میزان علم و دانش مخاطب را بالا ببرند. خلاصه مطلب کتاب شده نماد سواد و روشن فکری و دانش و فرهیخته گی و این حرف ها.

واقعیت این است که کتاب هرگز نمی تواند علم و دانش و آگاهی ما را بالا ببرد اگر نتوانیم خوب ببینیم و ان چه را که دیده ایم تجزیه و تحلیل کرده و برداشت خود را از جهان هستی به دست آوریم. خواندن کتاب بدون خوب دیدن، در بهترین حالت فقط ما را برده فکری نویسنده هایی می کند که ممکن است نظراتشان کاملا غلط و نادرست باشد.

این موضوع بحث مفصلی دارد ولی خلاصه عرض کنم که من مطالعه را از کودکی با مجله کیهان بچه ها و اطلاعات دختران و پسران شروع کردم و مشترک روزنامه های صبح و عصر و چندین مجله هفته گی و ماهانه و سالانه بودم و حدود هزار جلد کتاب خوانده شده در خانه دارم ولی جالب است بدانید که شناخت من از ساختار و سازوکار محیط زیست به صورت شهودی در کوهستان و پرسش و پاسخ های ذهنی حاصل شده است نه از این همه روزنامه و مجله و کتاب. بعد از این شناخت بود که قادر به تشخیص سره از ناسره این کتاب ها شدم.

حضور مسوولانه در کوهستان کمک می کند تا درهای کتاب خانه بزرگ خداوندی با میلیون ها جلد کتاب ناب و دست اول و منحصر به فرد بر روی ما باز شود. کتاب های این کتاب خانه فقط با چشم دل قابل خواندن است.