مادر،اسطوره ای گمنام و بی ادعا

صحبت راجع به مادر واقعا دشوار است و نویسنده در هر جایگاهی که باشد قطعا هنگام نوشتن هریادداشتی راجع به جایگاه مادر، احساساتی میشود مخصوصا اگر آن نویسنده ایرانی باشد.مادران ایرانی و مخصوصا مادران نسل قدیم در حقیقت و بدون اغراق سرمایه های ملی و اسطوره های تکرار نشدنی تاریخ و فرهنگ ایران می باشند که نباید فرصت همنشینی و آموختن درس زندگی از آنها را از دست داد.جدای از بحث عواطف و کاملا منطقی میتوان دریافت که ما امروز با نسلی سروکار داریم که پشتوانه معنوی عظیم برای جامعه ایرانی هستند که قدر آنها را جامعه ندانسته است..به نظر نگارنده باید مادران نمونه ایرانی شناسایی و تقدیر شوند و در سطح گسترده و ملی از زندگی و سرنوشت و عقاید زیبا و انسانی آنها مستند وفیلم و حتی مجسمه ساخته شود و ازهمه مهمتر مکتب مادران ایرانی به عنوان واحد درسی دانشگاهی تدریس شود زیرا مکتبی بی همتا خواهد بود..زیرا مادر برای همه فرزندان مخصوصا فرزندان پسر نقشی استثنایی بازی میکند و شاید مردان بخاطر تجربه حس مادری باشد که سراغ ازدواج میروند که البته هرچی میگردند آنرا پیدا نمیکنند زیرا مادر،مادر است، زن نیست!! مادرانی که برای ما دلسوزتر از خود ما بودند و هستند، مادرانی که خود را فدای ما میکنند،مادرانی که سوختند و ساختند تا فرزندان خود را بزرگ کنند..مادرانی که عصبانیت و خشم بی مورد فرزند را دیدند اما باز لبخند زدند..مادرانی که نقش مادر و پدر را بازی کردند،مادرانی که نقش دوست و رفیق را برای فرزند بد اخلاق خود بازی کردند،مادرانی که حتی بعد از ازدواج فرزند بازهم نگران فرزند خود شدند،مادرانی که سینه سپر کردند تا فرزندان خم به ابرو نیاورند،مادرانی که دوشیفت کار کردند و به عشق فرزند سختگیری های محیط کار را به جان خریدند،مادرانی که عیب بچه خود را دیدند اما انرا به عنوان مزیت به فرزند خود نشان دادند(مادر انیشتین)مادرانی که وقتی فوت کردن قوی ترین مردان و دختران رو سالها عزادار کردند،مادرانی که بار تربیتی جامعه را به نحو احسن برعهده گرفتند،مادرانی که زبان از توصیف خوبی ها و عظمت آنان قاصر است و… سوالی که از اهالی فرهنگ و ادب باید پرسید اینست که آیا به اندازه کافی به این اسطوره ها و قهرمان ها پرداخته شده است؟آیا تجربیات مادرانی که با خون و دل به دست آمده است مکتوب شده است؟آیا این مادران الگوی عملی جامعه شده اند؟قدردانی و پیروی از مسیر مادران بزرگوار صرفا لطف نیست بلکه نیاز مبرم جامعه دور افتاده از معنویت و اخلاق ایرانی است..امیدوارم این نوشته تلنگری باشد تا جامعه از خواب غفلت بیدار شود و تا زمانی که این قهرمانان و اسطوره های ملی زنده هستند راه و اهداف و جهان بینی آنها را که قطعا حلال مشکلات و چراغ راهنمای زندگی خواهد بود را شناسایی و درک کرده و در جهت آموزش و تبلیغ و نهادینه سازی آنها بر بیاید.زیرا در منظومه فکری مادران،تلاش شبانه روزی و فداکاری و گذشت و صبر و خیرخواهی کاملا طبیعی و عقلانی و بدیهی است و برخلاف منطق سایرین،حساب و کتاب و منفعت طلبی و محافظه کاری در آن نقشی ندارد.