عباس اسدی، پژوهشگر فرهنگی و اجتماعی:

چهارشنبه سوری،جشن باستانی باشکوه، فاخر و پرمعنا

در میان تکاپوی مردم در زمان نزدیک شدن به نوروز، چهارشنبه سوری فرا می رسد تا در آخرین سه شنبه سال، با آغوشی پر از نور، رنگی تازه به سرور مردم بپاشد. هوا تاریک می شود اما شعله های آتش در همه جا لشگری از نور را راه می اندازند تا سیاهی را شکست دهند. مردم برای به جا آوردن آیین چهارشنبه سوری از روی آتش می پرند و خندان می خوانند: زردی من از تو، سرخی تو از من.
می خواهیم نگاه نزدیکتری به این جشن داشته باشیم، تاریخچه چهارشنبه سوری را مرور کنیم و ببینیم چرا این جشن آن قدر مهم است که حتا ایرانیان ساکن خارج از کشور نیز این آیین کهن را گرامی می دارند.

چرا غروب آخرین سه شنبه سال اهمیت دارد؟
چهارشنبه سوری نام جشنی است کهنه و دیرین که از دیرباز طی مراسم باشکوهی برگزار می شود و آن را با نام های جشن چهارشنبه پایان سال و شب چهارشنبه سرخ نیز می شناسند. این جشن به هنگام غروب آخرین سه شنبه سال آغاز می شود و تا پاسی از شب ادامه دارد.
اما این سه شنبه چه تفاوتی با دیگر روزهای سال دارد؟
گفته می شود زمانی که زرتشت، با تنظیم حسابِ زمان و تاریخ، موفق به تدوین تقویم شد، مصادف با سالی بود که تحویل سال به سه شنبه می افتاد. نیمی از آن سه شنبه از سال قدیمی به شمار می آمد و از ظهر به بعد، سال جدید آغاز می شد. از آنجا که در آن زمان هم آغاز هر روز را از نیمه شب حساب می کردند، فردای سه شنبه را به عنوان نوروز اعلام کردند و شب پیش از آن را به جشن و سرور و آتش بازی پرداختند. سال ها گذشت و جشن گرفتن در آخرین سه شنبه سال بدون توجه به روز آغاز سال به صورت فرهنگی دیرینه در آمد و پاس داشته شد.
البته اسلام نیز تا حدی در پابرجای ماندن این جشن تاثیر داشته است. اعراب روز چهارشنبه یا یوم الربعا را روزی نحس می دانند و این امر بهانه ای شد تا ایرانیان با جشن و سرور به جنگ این نحسی بروند و آن را به دَر کنند. اعراب این شب را سور سرخ می نامیدند. آنها معتقد بودند که روزهای نحس و شوم را باید جشن گرفت تا شیاطین و اجنه فرصت رخنه در وجود آدمی را پیدا نکنند.

با نزدیک شدن سه شنبه آخر سال همه مردم از هر سن و سالی به تکاپو می افتند و همه در گیر و دار مهیا شدن برای عید نوروز خودشان را برای برگزاری چهارشنبه سوری نیز آماده می سازند.
در چهارشنبه سوری رسم بر این است که کوچکترها به رسم احترام در خانه بزرگ خاندان گرد هم آیند و از کنار هم بودن لذت ببرند. به همین دلیل مردم به بازار می روند تا خرید کنند و آماده پذیرایی از مهمانان شوند.
انواع و اقسام مواد محترقه نیز به فروش می رسد و بالن های آرزو نیز بازار گرمی دارند. پیر و جوان سعی می کنند خودشان را به بهترین شکل آماده کنند و شبی به یادماندنی را بسازند.

روز جشن فرا می رسد…
در آخرین ساعات روز، کم کم صدای جشن و هیاهو به گوش می رسد. آتش ها برپا می شوند و موجی از هیجان در شهر به راه می افتد. آسمان سیاه شب، روشن است و به لطف نورافشانی ها، گاهی به رنگ قرمز ، سبز و یا زرد در می آید تا با آدمیان در شادی این جشن سهیم شود.
آتش بازی تنها قسمتی از این جشن پرماجراست؛ پس از اتمام آتش بازی خیابان ها خلوت می شود، مردم به خانه های شان می روند و خود را برای قسمت دوم جشن یعنی در کنار یکدیگر بودن آماده می کنند.
این جشن مانند هر سنت دیگری رسم و رسوم خاص خودش را دارد که در ادامه به آنها می پردازیم:
1- آتش افروزی و پریدن از روی آتش
آتش افروزی را می توان زیبا ترین و قدیمی ترین آداب مربوط به چهارشنبه سوری دانست که پس از سال ها هنوز هم بخش اصلی این جشن به شمار می رود. مردم آتش را در حیاط خانه، کوچه و یا محلی باز برپا می کنند و از روی آن می پرند. رسم بر این است که تعداد کوپه های آتش سه عدد باشد و به هنگام پریدن از روی آنها این عبارت خوانده شود:
زردی من از تو سرخی تو از من
این عبارت به معنای آن است که بیماری ها و ناخوشی ها را دور می ریزیم و سلامتی و تندرستی را در آغوش می گیریم.
در این میان سنتی کهن وجود دارد که در گذشته بخشی از مراسم آتش افروزی به شمار می آمده است ولی امروزه جایگاهی در میان مردم ندارد. در قدیم، مردم بر این اعتقاد بودند که خاکستر آتش چهارشنبه سوری شوم است. آنها خاکستر به جامانده را به کنار دیواری می ریختند و رسم بر این بود که اگر کسی خاکستر را بیرون ریخته باید در زند و کسی در درون خانه بپرسد : “کیست؟”