سهم ایرانیان در صعود به هشت هزار متری ها

از اینرو به نظر می رسد به جهت جایگاه ومسئولیت واگذار شده صادق آقاجانی به عنوان ریئس فدراسیون و اقبال افلاکی ریئس کمیته هیمالیانوردی ومشارکت حد اکثری آنان در کلیه برنامه ها در دو دهه اخیر در این بخش به باور نگارنده می توان اذعان نمود دو شخصیت مورد نظر به عنوان پدر هیمالیانوردی ایران مورد توجه می باشند اگر‌چه قدمت کوهنوردی حرفه ای ایرانیان در مقایسه با برخی کشورها نو پا وریشه پیشینه ندارد اما ایران در مدت زمان بدست آمده شاید از معدود کشورهایی هست که در زمان‌اندک سهم‌بزرگی‌در صعود ودست یابی به هشت هزار متری ها داشته ودر این زمینه بی‌تردید صاحب‌ رتبه بلندی است ازاجرای برنامه جهان گردی وعلاقه مندی برادران امیدوار به دور دنیا که انگیزه ورها وردی برای علاقه مندان ومسافرین کوه ایجاد کرد شکی نیست از آن پس شاهد حضور گروهی وانفرادی کوهنوردان ایران‌ برای تلاش‌ویا‌صعود به رشته‌کوههای هیمالیا .تیان شان .قراقروم .پامیر ونیز دیگر قلل منفرد جهان از اهمیت خاصی برخوردار است.اعزام کاروان تیم ملی کوهنوردی در سال ۱۳۵۵ در صعود به قله مانسلو وکسب موفقیت برای ایرانیان‌در آن‌دوره که ‌با حد اقل‌تجهیزات انجام گرفت شایان توجه است و از نظر تاریخی از اهمیت بسزایی بر خورد دار است .قابل ذکر‌است‌که‌بدلیل عدم بودجه‌وعدم ساماندهی وضعف تشکیلات تلاش کوهنوردان ایرانی برای دست یابی به هشت هزار متریها وقلل پیرامون به مراتب قابل ذکر وامتنان خاطر است .لذا ترجیحا نگارنده از ذکر اسامی خود داری کرده که‌شاید باعث بی حرمتی به کسانی باشد که اسامی به خاطر نیست ویا از قلم ا فتاده باشد وباعث شرمندگی گردد از سویی ایرانیان‌در صعود به قلل وسنگ نوردی وهمچنین حضور در کلاس های آموزشی تکنیکی وکلاسیک در فراسوی مرزها بخصوص بعد از انقلاب از شاخصه های کوهنوردان ایران بوده که ‌ قابل ستایش است ‌.در این باب تلاش کوهنوردان ایران‌در صعود به 14 قله هشت هزار متری وثبت این کشور به عضویت باشگاههای هشت هزار متری در سه دهه اخیر مورد توجه و جای خرسندی است. اگر چه در این مسیر پر خطر ایرانیان آزمون سختی داده وتلفات جانی به مراتب ناگوار والبته از بدیهیات این رشته ورزشی است. اما به هیچ عنوان از اهمیت و شایستگی های کوهنوردان در فتوحات قلل وموفقیت های کسب شده کاسته نمی شود .آنچه به تجربه ودر سوابق منتج می شود موفقیت ایرانیان در کار گروهی وتیمی جایگاه ویژه ای داشته و اگر چه در موارد اندک مزه تلخ برخی شکست ها وحوادث باعث تعالم شده اما میزان موفقیت وکسب تجربه ونیز الگو برداری از سبک نوین صعودهای دیگر‌کشورها برای ایرانیان دست آورد بزرگی بوده است .کارنامه فعالیت حرفه ای ایرانیان در رشته کوههای ذکر شده در قالب گروههای مستقل‌ و شخصی .اعزامهای انفرادی . وهمچنین حضور کوهنوردان در قالب تیم های ملی همگی دال بر اراده مصم و خلل ناپذیر ورزشکاران کوهنورد این مرز بوم می باشد.در اولین تجربه اعزام تیم ملی برای صعود به قله اورست در سال ۱۳۵۷ وهمزمانی وقوع آن با ایام انقلاب که برنامه مورد نظر در مصاف با پیروزی انقلاب کنسل شد .از آن پس اهمیت صعودهای برون مرزی جایگاه ویژه ای پیدا کرد‌ وعلاقه مندان به کوهنوردی حرفه ای با تمام توان وبنیه ای که داشتند از هر فرصتی برای حضور خود ودست یابی به آمال وآروزهای چندین ساله در عرصه هیمالیانوردی بکار بستند وبا توجه به نیاز زمان ومطالبات جامعه کوهنوردی شرایط وبستری فراهم شد که جوانان پر شور وراهیان صعودهای دشوار با همه محدویت های اعمال شده ودر رقابت تنگاتنگ در اردوهها حضور یافته وتلاش برای کسب امتیاز و ورود به مراحل بعد منجر به چالش بزرگی شد که گاهی برخی از مردودین برای حفظ آبرو واثبات توانمندی خویش اگر‌چه همراه تیم اعزام نمی شدند. ولی بصورت انفرادی ویا همراهی تیم های خارجی خودرا به‌هر ترتیب‌به رشته کوههای فراسوی مرزها‌رسانده وگاها این دست پاچگی ونیز تعصب ذاتی منجر‌به حادثه واز ست دادن جان شیرن آنان می انجامید .حضور پرشور جمع کثیری از علاقه مندان‌در اردو ها‌ نشانه‌ مطالبه گری و به چالش کشیدن ظرفیت وتوانمندی های خود بود که ماحصل آن صعود بیش از 30 قله خارجی که تعداد هزاران نفر در این برنامه ها موفق به صعود شده اند.صعودهای تیمی وگروهی در قالب ملی ویا مستقل به قلل هشت هزارمتری. قله اورست ۲۸ نفر. قله مانسلو ۲۷ نفر . قله ماکالو ۱۱ نفر .قله لوتسه ۲۲ نفر .قله چوآیو ۱۶ نفر .قله شیشپانگما ۵نفر .قله دائولاگیری ۹ نفر . قله کاشربورم دو ۱۷ نفر .