مهشید نصیری، روزنامه نگار: خاموشی امید در سایه‌ی قطعی‌های مکرر
قطعی‌های مکرر آب و برق، دیگر برای مردم تنها یک «مشکل روزمره» نیست؛ بلکه زخمی عمیق بر زندگی و معیشت آنان است. خانواده‌هایی که در گرمای تابستان بی‌برق می‌مانند، سالمندانی که دستگاه‌های حیاتی‌شان از کار می‌افتد، کسب‌وکارهایی که سرمایه و مشتریان خود را از دست می‌دهند، و دانش‌آموزانی که در تاریکی از درس و مطالعه باز می‌مانند، همه قربانیان بی‌برنامگی و نبود مدیریت پایدار در زیرساخت‌ها هستند.
خسارت‌های این خاموشی‌ها و قطعی‌ها، فقط عدد و رقم قبض‌ها یا خرابی وسایل برقی نیست؛ بلکه کاهش اعتماد اجتماعی و فرسایش امید مردم به آینده است. در جهانی که انرژی و آب شاهرگ توسعه‌اند، هر وقفه‌ای در دسترسی به آن‌ها، به معنای عقب‌ماندگی مضاعف است.
اکنون بیش از هر زمان دیگر، ضرورت دارد مسئولان با شفافیت، برنامه‌ریزی بلندمدت و استفاده از فناوری‌های نوین، از تکرار این چرخه‌ی فرساینده جلوگیری کنند. جامعه‌ای که در تاریکی و بی‌آبی گرفتار شود، دیگر فقط با روشن شدن چراغ‌ها آرام نمی‌گیرد؛ بلکه به پاسخگویی، عدالت و اعتماد دوباره نیاز دارد.
بی‌تردید تداوم چنین وضعیت‌هایی، هزینه‌های اجتماعی و روانی سنگینی نیز به دنبال دارد. وقتی مردم ناچار شوند هر روز با استرس از دست رفتن مواد غذایی، خرابی وسایل برقی یا قطع آب شرب دست‌وپنجه نرم کنند، اعتماد عمومی به کارآمدی مدیریت کشور آسیب می‌بیند. از سوی دیگر، نبود برنامه‌های جبرانی و حمایت‌های واقعی از شهروندان و کسب‌وکارهای آسیب‌دیده، بر احساس بی‌عدالتی و نابرابری دامن می‌زند. راه برون‌رفت از این چرخه، تنها در گرو شفافیت، پاسخگویی و برنامه‌ریزی بلندمدت است؛ نه وعده‌هایی که هر بار با اولین خاموشی بعدی رنگ می‌بازند.
