جاده چالوس;

کیمیاگری توسعه یا معمای محدودیت‌ها؟

این بیت زیبای «آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند/ بود آیا که گوشه چشمی به ما کنند» در نگاه اول، مفهومی عارفانه را تداعی می‌کند؛ گویی عارفان با نگاهی ویژه، خاک بی‌ارزش را به طلایی ناب تبدیل می‌کنند.

اخبار سبز کشاورزی؛ اما آیا این کیمیاگری تنها در وادی عرفان محقق می‌شود؟ به نظر می‌رسد این قاعده در مسائل اجتماعی و سیاسی نیز جاری است و جاده چالوس، مصداق بارز این مدعاست.

تناقض‌ها و پرسش‌ها: توسعه‌ای انتخابی؟

اما این وضعیت، پرسش‌های مهمی را به ذهن متبادر می‌کند: کدام مسئول عارف‌مسلک چنین نگاه ویژه‌ای به این خطه از خاک جاده چالوس داشته که آن را کیمیا کرده است؟ چگونه تمام سختگیری‌ها، محدودیت‌ها و حتی مصوبات شورای عالی امنیت ملی و شورای عالی شهرسازی و معماری، که همگی با هدف سالم‌سازی آب شرب تهران اعمال می‌شوند، در محدوده شهر آسارا مستثنی شده‌اند؟

هنگام عبور از این مسیر، ساخت‌وسازهای چشم‌نوازی در حریم جاده و رودخانه خودنمایی می‌کنند که به ظاهر هیچ تهدیدی برای رودخانه نیستند! حتی فاضلاب شهری نیز به زعم برخی، مبرا از هرگونه آلودگی است، در حالی که روستاییان، تولیدکننده فاضلاب آلوده و عامل تهدید آب شرب تهران معرفی می‌شوند!

امید به کیمیاگری فراگیر

با تمام این اوصاف، امید است که این نگاه ویژه و کیمیاگرانه به سایر روستاهای بخش آسارا نیز تسری یابد. آرزو داریم که حداقل دهستان‌های ما به مرکز شهر تبدیل شوند و روستاهای ما، محلات آن. شاید آن روز، مردم محروم و رنج‌دیده بخش آسارا، طعم شیرین زندگی را بچشند. در غیر این صورت، دردم نهفته به که طبیبان مدعی دوا کنند.

عین‌اله غلامی، از روستای حسنکدر