روز بیست و ششم سال ۱۳۶۹ میهن اسلامی شاهد حضور آزادگان سرافرازی بود که پس از سالها اسارت در زندان‌ها و اسارتگاههای مخوف رژیم بعث، قدم به خاک پاک وطن گذاشتند.
آن بزرگمردان با ایمان راسخ خود در برابر همه ی فشارهای روحی و جسمی دشمنان ایستادند و روابط اجتماعی جامعه ی کوچک اردوگاهی خود را بر پایه ی اخلاق حسنه بنا نهادند و از شکنجه های مزدوران بعثی هراسی به خود راه ندادند.
آزادگان صبورتر از سنگ صبور و راضی ترین کسان به قضای الهی و سینه هایی فراخ تر از اقیانوس داشتند که از همه جا و همه کس بریده و به معبود پیوسته بودند. آزاده نامیده شدند چون از قید نفس و نفسیات رهایی یافته بودند. در روز بازگشت این عزیزان سرفراز، شکیبایی مادران، پدران، همسران و فرزندان این آزادمردان به بار نشست و سال‌های نگرانی به پایان رسید و شوق دیدار و وعده ی الهی تحقق یافت ” و بشر الصابرین ” .
نکته ی حائزاهمیت اینکه نه تنها استقامت آزادگان در اردوگاههای دژخیمان بعثی، بلکه صبر و پایداری خانواده های این عزیزان نیز بسیار ستودنی بود. آزادگان قهرمان اگرچه در بازگشت از اسارت، مقتدا و امام خویش را ندیدند اما با نایب برحق ایشان، امام خامنه ای عزیز، میثاق و میعادی همیشگی بستند و بر عهد خویش با خون شهیدان پایبند ماندند. آزادگان دلاور و سرافراز با الهام از مکتب انسان ساز اسلام و سیره ی ائمه اطهار علیهم السلام و با درس گرفتن از زندگی انقلابی و حماسه ساز حضرت زینب (س) که اسوه ی صبر و پایداری بود، توانستند دوران دشوار اسارت را پشت سر نهند و شکوه مقاومت و سرافرازی را بر صحیفه ی درخشان ایران اسلامی ثبت کنند.
بی شک سالها محرومیت این سروقامتان تاریخ باعث شد که آن عزیزان امروز بیش از هر فرد دیگری در مسیر سبز موفقیت گام بردارند و الگو، اسوه و افتخار میهن خویش باشند.
محمدعلی غلامی
