قبلا در یک یادداشت عرض کردم که اصولا بی فرهنگی بی معناست چرا که در جوامع مختلف فرهنگ مردم بر اساس عرف آن جامعه قابل ارزیابی است که ممکن است کاملا متفاوت با فرهنگ یک جامعه دیگر باشد.
بر همین اساس بی اخلاقی هم معنا ندارد. به هر حال نظرات بنده در این تحلیل بر اساس فرهنگی خدا باور و یکتا پرست بیان می شود و به تبع آن اخلاق هم مفهومی کاملا عدالت محور به معنای واقعی کلمه دارد.
بر این باور هستم که از نگاه بشری در تمام کائنات آفریده ای مهم تر از سخت افزار کره زمین( محیط زیست) وجود ندارد. در این سخت افزار، کوهستان باارزش ترین و مهم ترین و استراتژیک ترین قطعه آن است و نقش اول را در تولید زندگی و توزیع عادلانه آن بین تمام زیستمندان ایفا می کند. بر همین اساس تمام فعالیت های انسانی در کوهستان باید هماهنگ با مفاهیم و ارزش وجودی این آفریده بی بدیل باشد. کوه نوردی از جمله فعالیت هایی است که با کوهستان ارتباط مستقیم دارد و لازم است کوه نوردان از مفاهیم و ارزش والای آن آگاهی کامل داشته باشند و کوه نوردی را بر اساس آن ارزش ها تعریف کنند.
فعالیت کوه نوردی بر عکس تصور عامه مردم، صرفا یک فعالیت برای پرورش جسم محسوب نمی شود بلکه در درجه اول یک فعالیت موثر در جهت پرورش روح و روان و اخلاق است. کوه نورد با حضور مداوم در محیط های کوهستانی و تفکر مسوولانه کم کم به یک نکته بسیار مهم و کلیدی در خلقت پی می برد. متوجه می شود که ماده اصلی در خمیرمایه آفرینش، اخلاق مداری و عدالت محوری بوده است. به این معنا که تمام زیستمندان از حقی برابر با انسان برای استفاده از ارزش های زیستی محیط زیست برخوردار هستند. در واقع کوه نورد با حضور مسوولانه در کوهستان کم کم مفهوم کامل عدالت زیستی را درک می کند.
کوه نوردی که به این درک می رسد، برای او صعود به قله فقط یک نتیجه فرعی و جانبی محسوب می شود. نتیجه اصلی، آموزش مسوولیت پذیری و اخلاق مداری است. در واقع کوه نورد می آموزد که باید در مقابل خود و خانواده و دوست و فامیل و جامعه و از همه مهم تر محیط زیست و دیگر زیستمندان مسوول باشد و بی تفاوت از کنار مشکلات جامعه و محیط زیست عبور نکند و جان خود را هم با رفتاری خودخواهانه و غیر مسوولانه به خطر نیندازد و این همان مفهوم واقعی اخلاق در کوه نوردی است.
