آموزش بقای ورزش کوهنوری
زگهواره تا گور دانش بجوی…
بر این اساس فرا گیری وآموزش مبتنی بر نیاز فردی واجتماعی بوده وانسان با شناخت از محیط پیرامون واجزای آن موفق به جهان بینی بر اساس واقعیت های اجتماعی میگردد.لذا عدم شناخت از پدیده های پیرامون گاهی منجر به ناگوارترین آسیب های جسمی وروحی شده وجبران ناپذیر می باشد .یقینا شناخت از طبیعت واجزای آن باعث تسلط انسان به محیط وبهره مندی از مواهب آن می باشد. از اینرو ورزش کوهنوردی یکی از اجزای محیط بوده که لازم است باشناخت کافی وآموختن وفرا گیری در جهت توسعه و گسترش آن هدف گذاری گردد ..در گذشته های دورتر اغلب علاقه مندان کوهنوردی را بصورت سنتی آغاز کرده و به آموزش وگذراندن دوره های پیش نیاز علاقه مندی آنچنانی نشان نمی دادند .لذا گمان می رود شرایط و بستر جامعه بگونه ای بود که ضرورت آموزش شاید درآن دوره چندان اهمیتی نداشت, از اینرو به نظر می رسد باید نگرش ورویکرد خود را نسبت به گذشته تغیر داده و آموزش را در اولویت قرار دهیم. به گمان نگارنده بیشتر کم وکاستی ها وبی ومیلی در نوشتن و عدم مشارکت در تشکیلات وارکان جامعه ناشی از نداشتن آموزش و مهارت می باشد .یقینا در شرایط کنونی برنامه ریزی برای گذراندن دوره های آموزشی و کسب مدارک کوهنوردی برای این رشته ورزشی ضروری بوده ولازم است آحاد علاقه مندان به ورزش کوهنوردی با جدیت در این زمینه تلاش بیشتری نمایند . با توجه به قدمت بیش از هفت دهه از تاسیس فدراسیون و تشکیلات کوهنوردی در کشور متاسفانه این رشته ورزشی تا کنون در امر آموزش و تربیت مربی نسبت به ظرفیت جامعه موفقیت قابل توجهی نداشته وبا توجه به معیارهای پیش بینی شده جهت سرپرستی وهمراهی با باشگاههای کوهنوردی اکنون پاسخگوی نیازمندی های جامعه نخواهیم بود, لذا هم اکنون یکی از علل توقف و کندی روند گروههای کوهنوردی به باشگاه نداشتن مربی و یا عدم همکاری مربیان در سطوح مختلف بوده که متاسفانه این رشته ورزشی در معرض تهدید و مورد چالش قرار گرفته است ، به همین خاطر خواسته و نا خواسته جو بد بینی و نارضایتی در بخشی از جامعه کوهنوردی باعث بی اعتمادی گردیده است، اگر به تاریخ گذشته کوه نوردی ملاحضاتی مختصر داشته باشیم بی تردید قدمت و سوابق برنامه های کوهنوردی در دو دهه اخیر دارای فراز ونشیب زیادی بوده و در پروسه شکل گیری برنامه ها تا کنون زحماتی طاقت فرسایی بجای مانده است.لذا بیشترین حوادث وآسیب پذیری ونیز ناکامی های جامعه کوهنوردی ناشی از عدم دانش و تجربه بوده است ولا غیر . باید بپذیریم همیشه گذشته های ما با افتخار نبوده بلکه سستی وتنبلی واز دست دادن فرصت ها ونیز با ترویج ندانسته های خود به دیگران عمدا کوتاهی وقصور کرده ایم، آیا از خود پرسیده ایم چرا اغلب برنامه های کوه نوردی همراه خود مربی نداریم ؟ آیا در بروز حوادث توجیهی برای تکرار ندانسته های خود داریم؟براستی تا کی باید به سنت و عادت های گذشته خود افتخار کنیم؟ نوشتن وثبت وقایع در طول تاریخ همواره برای انسان حایز اهمیت بوده لذا گذشته بشریت همواره چراغ راه آینده است, با اینکه روزها و ساعت ها با همه مشقات و سختی ها در پستی وبلندی های کوه گام بر می داریم واز ممارست با طبیعت و کوهستان ونیز مصاحبت با دیگران در برنامه ها تجارب گران سنگی بخاطر می ماند, ولی در نوشتن وبه تصویر کشیدن خلاقیت وظرفیت های موجود بهره نبرده وفرصت های خوب را اغلب از دست داده ایم.
ابراهیم فرجی پور
