• برابر با : 19 - رمضان - 1445
  • برابر با : Thursday - 28 March - 2024
4
محبوبه قلی‌پور، کارشناس ارشد محیط زیست:

سرآغاز جنبش جهانی علیه «سموم» و «آفت‌کش‌ها»

  • کد خبر : 9119
  • 08 بهمن 1401 - 9:19
سرآغاز جنبش جهانی علیه «سموم» و «آفت‌کش‌ها»
«جنبش اجتماعی» هرگونه کوشش جمعی برای پیش‌برد منافع مشترک، یا تامین هدف اصلی ازطریق عمل جمعی خارج از حوزه‌ی نهادهای رسمی است. با این تعریف می‌توان تلاش‌های اجتماعی، علمی و سیاسی برای رسیدگی به مسایل زیست‌محیطی را «جنبش زیست‌محیطی» (جنبش بوم‌شناسی) نامید.

اما برخی از افراد اطلاق لفظ و صورت‌بندی اعتراضات محیط‌زیستی به‌عنوان جنبش را صحیح نمی‌دانند. باید دقت کرد که درباره‌ی واژه‌ی “جنبش” اتفاقِ‌نظر و اجماع وجود ندارد و به‌خودی‌خود مفهومی مبهم است در زمان و مکان و هم‌چنین در شکل و محتوا. بنابراین می‌توان این‌طور نتیجه گرفت که کوشش‌های جمعی به‌منظور حفظ محیط‌‌زیست و ایجاد سیاست‌های سبز را می‌توان در دسته‌ی جنبش‌ها به‌شمار آورد. با این تعریف می‌توان «بهار خاموش» نوشته‌ی زیست‌شناس آمریکایی «راشل لوییس کارسون» (۱۹۶۴–۱۹۰۷) را آغازگر جنبشی محیط‌زیستی دانست. این کتاب یک موفقیت به‌حساب می‌آید و باعث آگاهی مردم جهان از مسایل عمومی مرتبط با سموم دفع آفات و آلودگی محیط‌زیست شد.
در تاریخ تمدن کتاب‌های انگشت‌شماری توانسته‌اند مسیر جهان را تغییر دهند و کتاب «بهار خاموش» یکی از آن کتاب‌های تاریخ‌ساز است. مشاهده‌ی جسم بی‌جان پرندگان در یکی از شهرهای آمریکا که در اثر سم جان خود را ازدست داده بودند، سرآغازی بر نگارش این کتاب توسط «راشل کارسون» در سال ۱۹۶۲ شد. پس‌از جنگ جهانی دوم استفاده‌ی بی‌رویه از سموم شیمیایی آفت‌کش، توجه کارسون را به خود جلب کرد و او را واداشت تا مردم را از اثرات درازمدت سموم آفت‌کش آگاه سازد. وی در کتاب «بهار خاموش» شیوه‌های متخصصین علوم کشاورزی را به‌چالش خواند و همگان را به تحول در دیدگاه بشر نسبت‌به دنیای طبیعت دعوت کرد. کارسون با معرفی آثار زیان‌بار نهاده‌های کشاورزی بر انسان و محیط‌زیست، فعالیت‌های مخرب انسان در طبیعت را مورد کندوکاو قرار داد. این اقدام موثر او با تلاش گروه‌های حامی محیط‌زیست گره خورد و سبب شد که نگاه‌ها نسبت‌به سموم کشاورزی، منطقی‌تر شود. کارسون با نگاهی بوم‌محورانه (زمین‌محورانه)، بر کنترل علمی و تکنولوژیکی انسان بر طبیعت می‌تازد و به‌کارگیری زیاد سموم، آفت‌کش‌ها، کودها و دیگر مواد شیمیایی مصنوعی برای تولید غذا را یک خطر جدی برای بشر و نهایتن بقای همه‌ی جان‌داران زمین معرفی می‌کند و می گوید: “انسان از مرحله‌ی جنینی تا زمان مرگ، اجبارن با مواد شیمیایی خطرناک در تماس است. آن‌ها در سراسر دنیای جان‌دار و بی‌جان پخش شده‌اند، تا آن‌جا که در اکثر رودخانه‌های مهم و حتا در جریانات نامریی زیرزمینی نیز دیده شده‌اند. بقایای آن‌ها در خاکی که سال‌ها پیش بدان اضافه شده است باقی می‌ماند. دامنه‌ی نفوذ این مواد به‌داخل بدن ماهی‌ها، پرندگان، خزندگان و جانوران اهلی و وحشی سراسر جهان به اندازه‌یی است که برای محققان جانورشناسی، غیرممکن است بتوانند موجودی را عاری از آن بیابند. این مواد در کوهستان‌ها، بدن ماهی‌ها، کرم‌خاکی و هم‌چنین در جنین انسان یافت شده‌اند. در به‌ترین حالت، فقط بخش اندکی از آفت‌کش‌ها به جانور هدف (به‌اصطلاح آفت) می‌رسد. یعنی حجم عمده‌یی از آفت‌کش‌ها، حتا در به‌ترین کشت و صنعت‌های جهان، از راه‌های مختلف وارد محیط‌زیست می‌شوند و منابع مختلف ازجمله خاک و آب را آلوده می‌کنند.
این کتاب در همان سال انتشارش جنبشی محيط‌زيستی به‌راه انداخت که موجب بازنگری اساسی در برخورد با طبيعت و حيوانات وحشی شد. کارسون در اين کتاب نشان داد که انسان‌ها نه مالکان طبيعت بلکه ساکنان آن هستند و دربرابر آن مسوول‌اند. کارسون پس‌از آن آماج حملات صنایع شیمیایی و برخی کارکنان دولت که او را “اخلال‌گر” می‌نامیدند قرار گرفت؛ اما او با شهامت از موضع خود دفاع می‌کرد و می‌گفت: “نباید فراموش کنیم که ما هم بخشی آسیب‌پذیر از دنیای طبیعت و به اندازه‌ی سایر بخش‌های اکوسیستم در معرض خطر هستیم”. در سال ۱۹۶۳ کارسون از کنگره‌ی آمریکا تقاضا کرد تا سیاست‌هایی جدید برای حفاظت، سلامتی انسان‌ها و محیط‌زیست اتخاذ کنند. نگارش این کتاب منجر به منع جهانی مصرف د.د.ت. شد که تنها یک‌دهه پیش‌از آن برای کاشفش جایزه‌ی نوبل به‌ارمغان آورده بود. انگیزه‌ی او در این‌کار عشق بی‎پایان به جهان زنده و شاید این اعتقاد بود که اگر مردم از رمز و راز شگفتی حیات آگاه شوند میل کم‌تری به تخریب آن نشان خواهند داد. تلاش‏های «راشل کارسون» در حفظ آن‌چه بدان عشق می‎ورزید میراثی از شجاعت فردی برای ما باقی گذاشت؛ بوم‌شناسی را به حوزه‌ی عمومی کشاند؛ و وجدان همگانی را متوجه روابط میان انسان و محیط‌زیست کرد.

او در کتاب خود «بهار خاموش»، با ادبیاتی منتقدانه در آخرین پاراگراف می‏نویسد: “از عبارت «کنترل طبیعت» بوی تفاخر و خودخواهی به مشام می‌رسد و زاییده‌ی فلسفه و زیست‏شناسی عصر حجری است که گمان می‌کرد وجود طبیعت فقط به‌خاطر راحتی و آسایش انسان است. برای ما بداقبالی نگران‌کننده‏‌یی است که علمی چنین ابتدایی، به مخوف‏ترین سلاح‏ها مجهز شده باشد و آن‌ها را نه‌تنها علیه حشرات، بلکه علیه تمامی زمین به‌کار گرفته باشد”.
نشریه‌ی «نیوساینتیست» به‌مناسبت دهمین سال‌گرد برنامه‌ی «زنان در علم»، خوانندگان خود را به یک نظرسنجی فراخواند تا برترین زنان دانش‌مند و تاثیرگذار را درطول تاریخ انتخاب کنند. در این نظرسنجی «راشل کارسون» رتبه‌ی نهم را دراختیار دارد.
بدون شک اگر بشر بتواند به‌جای تفرعن مالكانه‌اش دربرابر زمين و موجودات آن، قدرشناسانه‌تر و هم‌سوتر با طبيعت زندگی كند، بخت وی برای بقا در اين سياره بيش‌تر خواهد شد. شايد لازم باشد پس‌از گذشت قريب به ۶ دهه از انتشار كتاب «بهار خاموش»، يک‌بار ديگر زنهارهای «راشل كارسون» در اين كتاب را با گوش جان بازشنيد؛ دعوت به تواضع و فروتنی درمقابل طبيعت و تغيير رويه‌های مخرب محيط‌زيستی كه انسان قرن حاضر ناگزير بايد برای نرسيدن به “بهاری خاموش” درپيش گيرد.

لینک کوتاه : https://koohesarfaraz.ir/?p=9119