اتفاقی که حدود یک ماه پیش در دماوند افتاد و بیش از هزار سگ به دلیل نامعلومی کشته شدن بهانه‌ای شد تا با مجتبی طباطبایی، پژوهشگر محیط زیست درباره دلایل بروز این اتفاق و روش‌های مواجهه با سگ‌های بی صاحب گفتگو کنیم.
طباطبایی در این گفت و گو به این موضوع اشاره کرد که اساسا کشتن دسته جمعی سگ‌ها سالهاست که علیرغم اجرایی شدن آن مورد قبول مردم و کارشناسان نیست، زیرا تجربه ثابت کرده کشتن گروهی سگ‌ها به کم شدن جمعیت آن‌ها منجر نمی‌شود.
او برای نمونه کشور پاکستان را مثل می‌زند که سال‌ها کشتار انجام داده، اما وقتی دید این کار نتیجه بخش نیست، سیاست خود را تغییر داد و اخیرا با اتخاذ این تصمیم یعنی واکسن زدن عقیم کردن و بازگرداندن به محل اقامت روش مسالمت آمیزی را با آن‌ها در پیش گیرد.
به اعتقاد این پژوهشگر، اتفاقی که در دماوند افتاد کمی با ماجرا‌های دیگر سگ کشی متفاوت است، این سگ‌ها در دپوی محل پسماند بودند که مسوولان تصمیم گرفتند آن‌ها را از بین ببرند، اما علم ثابت کرده که هیچ کدام از این روش‌ها به نابودی کامل سگ‌ها منجر نمی‌شود وگرنه برای این مشکل این همه نشست تخصصی برگزار نمی‌شد.
طباطبایی در بخش دیگری از این گفتگو در پاسخ به این پرسش که آیا وجود پناهگاه برای کنترل و مدیریت سگ‌ها موثر است یا خیر می‌گوید: این اقدام از نظر مدیریت جمعیتی تاثیری ندارد، اما پناهگاه‌ها بیشتر با هدف انسان‌دوستانه و تیمار سگ‌ها راه‌اندازی می‌شوند که بعضا مورد قبول مردم و شهرداری هاست، اما این کار هم معایب خود را دارد.
به گفته این فعال محیط زیست طبق آمار جهانی و نظر متخصصان اصلی‌ترین منبع سگ‌های بی سرپرست، توله کشی و رهاسازی سگ‌های با سرپرست است و لازمه کنترل این روش ارائه راهکار برنامه مالکیت مسوولانه و آموزش به صاحبان سگ‌ها است.
نسرین نیکنام
